ตำราการคัดเลือกไก่พม่าจากประเทศเพื่อนบ้าน

มีให้ดูดังต่อไปนี้
1.ความเปรียวมีให้เห็นทุกตัวแต่ไม่ใช่เปรียวแบบกลัวคนลนลาน ขนหัวตั้งแบบนั้นใช้ไม่ได้ครับไก่พม่าเก่งจะเปรียวแต่เปรียวแบบนักเลง คือดุๆ ในตัว บางตัวเปรียวแบบขี้เล่น คือวิ่ง ๆ มองๆ ชำเลืองดูเราตลอดส่วนประเภทเปรียววิ่งหน้าตั้งไม่ค่อยเห็นเก่งอาจจะมีแต่น้อยเพราะคนเลี้ยงคงเบื่อประมาณนั้นส่วนพม่าเชื่องๆ ไม่ค่อยเห็นเก่งครับยกเว้นพวกลูกผสม

2.หน้าตาจะออกตากลมสวยงาม ใบหน้ามักจะออกกลม ส่วนใบหน้าแหลมเล็กมักจะใจน้อย สีตามาตรฐานไก่พม่าเก่งๆ ตาสีขาวร้อยละ 80 ครับ ตาจะสดใจมีคิ้วพอสวยงาม ประเภทตาลอยๆ ก็มีเก่งแต่ใจไม่ร้อยเหมือนพวกมีคิ้ว

3.พวกหงอนหมูบ หงอนชี้หรือหงอนพญานาคหรือหัวจุก จะเก่งมากกว่าหงอนแบบอื่น ยกเว้นพวกลูกผสมมีหงอนหลายแบบ สังเกตดูพวกหงอนพญานาคกับหงอนหมูบและหัวจุกจะฉลากมากกว่าและมักจะออกลีลาพม่ามากกว่าหงอนแบบอื่น ซึ่งแสดงว่าพวกนี้มักจะถ่ายทอดสายพันธุ์ได้ดีด้วย

4.พวกสีสาแข้งดำขาดำตาดำหรือขาวสีสาขาวแข้งขาวตาขาว สีกรดดู่ สีกรดแดงออกแข้งขาวอมดำอมเหลือง สีเทาโย พวกนี้เป็นสีหลักครับมักจะเก่งถ่ายทอดลูกได้ดี

5.พวกแข้งเล็กแห้งตีเจ็บจริงๆ ครับพวกแข้งเปียกความเจ็บลดลงแต่พวกแข้งเล็กมักจะมีปัญหายืนดินไม่ดี กล้ามเนื้อน้อยเลี้ยงยากหน่อยนะ พวกแข้งใหญ่ตีหนักดีแต่ความเร็วเป็นรอง มีข้อได้เปรียบยืนดินดีเลี้ยงง่ายกว่าพวกแรกครับพวกแข้งมีลักษณะเด่นเหมือนตำราไทยๆ มักตีเจ็บจริง เช่น มีเกล็ดพิฆาต มีแข้งหลังเต็มนูน มีเกล็ดบัวหลังยาวๆ ฯลฯ พวกเกล็ดเรียบๆ มีเหล็ดแข้งสวยๆ นี่มักจะเก่งจริงๆ ครับ เช่น สองแถวปัดตลอดสามแถวเป็นระเบียบ ขอให้แข้งกลมเล็ก เดือยงามมักจะเก่ง

6.พวกคางเคราก็มักจะเก่ง ให้ลูกออกมาคางเคราสวยงามดีหงอนไม่ฟุ่มเฟือย เวลาผสมถ้าใช้แม่เหล่าคางเคราตั้งต้นมักจะได้ไก่สวยๆ เก่ง

7.พวกอุ้งหนาชอบลงพื้นเป็นหน่อเหล่าพวกนี้มักเป็นไก่แข้งหนัก แต่ความเร็วเป็นรองพวกอุ้งเบาๆแต่อาจจะมีลำสลบ ยิ่งพวกไม่ค่อยออกตอยิ่งลำใหญ่ครับคล้ายตำราไก่ไทย

8.พวกกล้ามเนื้อเหลวๆ มักไม่เก่งจริงครับจับดูถ้าเนื้อนิ่มๆ ก็ไปได้ชมรมนักสู้แท้มักกล้ามเนื้อดีเนื้อแน่น

แหล่งข้อมูล วิถีชีวิตเกษตรพอเพียง